Το υπερηχογράφημα είναι μια απλή διαγνωστική μέθοδος από την οποία με ανώδυνο, ακίνδυνο και αναίμακτο τρόπο, λαμβάνουμε σημαντικές πληροφορίες για την κατάσταση του εξεταζομένου.

Μία δέσμη υψίσυχνων ηχητικών κυμάτων που στέλνουμε στο σώμα του εξεταζομένου με τον ηχοβολέα ανακλάται από τα διάφορα όργανα του σώματος και επιστρέφει σ’ αυτόν. Στην συνέχεια μέσω ηλεκτρονικού υπολογιστή επιτυγχάνεται η απεικόνιση των οργάνων του σώματος σε οθόνη. Έτσι παίρνουμε πληροφορίες για το μέγεθος, το σχήμα και η δομή των εσωτερικών οργάνων και των αιμοφόρων αγγείων. Τα υπερηχητικά κύματα δεν μπορούν να διαπεράσουν τον αέρα κατά συνέπεια δεν είναι αξιόπιστη η εξέταση του στομάχου ή του εντερικού σωλήνα.

Συνοπτικά το υπερηχογράφημα είναι μία εξέταση πρώτης γραμμής στην προσπάθεια του γιατρού για την επίλυση του διαγνωστικού προβλήματος του ασθενούς.

Όχι. Ο ασθενής δεν επιβαρύνεται με ακτινοβολία. Η εξέταση είναι τελείως ανώδυνη και ακίνδυνη. Μπορεί να εφαρμοσθεί σε οποιασδήποτε ηλικία και να επαναληφθεί οσεσδήποτε φορές χρειάζεται.

ΟΧΙ. Το υπερηχογράφημα πραγματοποιείται ως συμπλήρωμα της κλινικής εξέτασης και της μαστογραφίας. Δεν μπορεί να αντικαταστήσει τη μαστογραφία και γι’ αυτό είναι πολύ εσφαλμένη η άποψη που ακούμε να λέγεται ότι τον ένα χρόνο να γίνει μαστογραφία και τον άλλο χρόνο υπερηχογράφημα.

Το υπερηχογράφημα είναι συμπληρωματική εξέταση των μαστών και μπορεί να διαχωρίσει εάν μια ανωμαλία ή ένα ογκίδιο είναι συμπαγές ή κυστικό , καλόηθες ή κακόηθες. Δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να αντικαταστήσει την μαστογραφία.

Το υπερηχογράφημα υστερεί σε σχέση με τη μαστογραφία, στην αναγνώριση πολύ μικρού μεγέθους αλλοιώσεων.

Επιπλέον, υστερεί στην ικανότητα ανίχνευσης μικροαποτιτανώσεων, που αποτελούν πρώιμο εύρημα σε πολλούς καρκίνους του μαστού. Επειδή στόχος μας είναι να ανακαλυφθεί ο καρκίνος του μαστού σε μέγεθος κάτω του 1 εκατοστού, το υπερηχογράφημα υστερεί και σε σχέση με την πρόγνωση. Συνεπώς, η μαστογραφία παραμένει η εξέταση επιλογής για τον τακτικό περιοδικό έλεγχο των γυναικών για καρκίνο του μαστού.

Το υπερηχογράφημα πραγματοποιείται κάθε φορά που θέλουμε να διερευνήσουμε ένα εύρημα που προέκυψε από την κλινική εξέταση ή τη μαστογραφία ή ακόμη και να επιβεβαιώσουμε με μια τρίτη εξέταση, ότι η αρνητική κλινική μας εξέταση και η μαστογραφία πράγματι είναι αρνητικές και δεν διαπιστώνεται κάτι ούτε με τους υπερήχους.

Επιπλέον, η μέθοδος μπορεί να εφαρμοστεί, σε συνδυασμό πάντα με την κλινική εξέταση σε:

• Γυναίκες μικρότερες των 35 ετών

• Σε γυναίκες που έχουν πυκνούς μαστούς στην μαστογραφία

• Σε ψηλαφητή μάζα

• Περιπτώσεις που χρειάζεται να γίνει παρακέντηση κάποιας ακτινολογικής ανωμαλίας υπό υπερηχογραφική καθοδήγηση

• Περιπτώσεις προεγχειρητικής εντόπισης με σύρμα κάποιας ακτινολογικής ανωμαλίας

• Όταν υπάρχει θετικό οικογενειακό ιστορικό

Υπάρχουν πολλοί λόγοι που καθιστούν την υπερηχοτομογραφία σημαντική απεικονιστική μέθοδο για την παιδική ηλικία. Ο σπουδαιότερος λόγος είναι η έλλειψη ιοντίζουσας ακτινοβολίας. Στόχος κάθε παιδοακτινολόγου είναι η λήψη διαγνωστικών πληροφοριών με την μικρότερη έκθεση του παιδιού σε ακτινοβολία. Η υπερηχοτομογραφία έχει το πλεονέκτημα να παρέχει διαγνωστικές πληροφορίες χωρίς να εκθέτει το παιδί σε ακτινοβολία. Για τον λόγο αυτόν αποτελεί την πρώτη διαγνωστική μέθοδο (screening test) και σε ορισμένες περιπτώσεις την μέθοδο εκλογής για την διερεύνηση παθολογικών καταστάσεων , όπως οι συγγενείς ανωμαλίες του ουροποιητικού συστήματος.

Ένα άλλο σημαντικό πλεονέκτημα των υπερήχων είναι η πραγματικού χρόνου εξέταση (real time) ενός οργάνου που εμφανίζει περισταλτισμό , όπως το έντερο και οι ουρητήρες ή ενός παιδιού που δεν συνεργάζεται καλά με τις αναπνευστικές κινήσεις λόγω κινητικότητας ή κλάματος , χωρίς να χρειάζεται νάρκωση όπως απαιτείται στην αξονική ή μαγνητική τομογραφία.

Άλλο πλεονέκτημα των υπερήχων είναι η πολυεπίπεδη απεικόνιση των οργάνων.

Τέλος το χαμηλό κόστος της υπερηχοτομογραφίας συγκριτικά με άλλες απεικονιστικές μεθόδους και η έλλειψη ιοντίζουσας ακτινοβολίας καθιστούν την υπερηχοτομογραφία μέθοδο εκλογής στις περιπτώσεις που απαιτούνται συχνοί επανέλεγχοι ή ενδείκνυται προληπτικός έλεγχος σε μεγάλες ομάδες πληθυσμού.

Το φαγητό που τρώμε φτάνει στο στομάχι αφού περάσει μέσα από ένα σωλήνα που λέγεται οισοφάγος. Το περιεχόμενο του στομάχου προωθείται σιγά-σιγά προς το έντερο και δεν επιτρέπεται να επιστρέψει προς τον οισοφάγο. Γαστροοισοφαγική παλινδρόμηση (ΓΟΠ) σημαίνει επιστροφή μέρους του περιεχομένου του στομάχου προς τον οισοφάγο.

Τα πιο συχνά συμπτώματα της ΓΟΠ είναι:

• έμετοι, που μερικές φορές μπορεί να συνδυάζονται με αίμα (το συνηθέστερο σύμπτωμα)

• δυσφαγία (δυσκολία στην κατάποση της τροφής που πολλές φορές μπορεί να εκδηλώνεται με πόνο)

• πόνος στην περιοχή του στομάχου

• αίσθημα καύσου πίσω από το στέρνο

• αναπνευστικές λοιμώξεις

• επεισόδια άπνοιας

• επεισόδια εισρόφησης (εισόδου τροφής στους πνεύμονες)

• ανησυχία

• αναιμία

• μειωμένη σωματική ανάπτυξη

• παράδοξη στάση σώματος

Όχι. Όπως άλλωστε και όλες οι διαγνωστικές εξετάσεις με υπερήχους.

Οι ακτινολογικές εξετάσεις όπως το υπερηχογράφημα και η διάβαση ανώτερου πεπτικού δεν αποτελούν ευαίσθητες ή ειδικές εξετάσεις για τη διάγνωση της ΓΟΠ, αλλά γίνονται όταν θέλουμε να αποκλείσουμε ανατομικές ανωμαλίες όπως πυλωρική στένωση, malrotation, δακτυλιοειδές πάγκρεας, διαφραγματοκήλη ή στένωση οισοφάγου.

Το συγγενές εξάρθρημα αποτελεί την συχνότερη συγγενή ανωμαλία του σκελετού. Μπορεί να είναι από απλή χαλαρότητα (δυσπλασία ) του ισχίου, έως σοβαρή παραμόρφωση της άρθρωσης , στην οποία η κεφαλή του μηριαίου δεν έχει σχεδόν καμία επαφή με την κοτύλη και βρίσκεται σε εξάρθρημα.

Η συχνότητα της συγγενούς δυσπλασίας του ισχίου ανέρχεται σε 2-4%, από το ποσοστό αυτό υπολογίζεται, ότι το 2% παρουσιάζει εξάρθρημα. Είναι ιδιαίτερα συχνή στις Μεσογειακές χώρες όπως είναι η Κύπρος και η Ελλάδα. Τα κορίτσια προσβάλλονται πέντε φορές συχνότερα σε σχέση με τα αγόρια, το δε αριστερό ισχίο τρεις φορές συχνότερα σε σχέση με το δεξί.

Η πρώιμη διάγνωση μιας παθολογικής κατάστασης έχει πολύ μεγάλη σημασία, τόσο για το είδος της θεραπείας που θα επιλεγεί (συντηρητική ή χειρουργική) , όσο και για την έκβαση της θεραπείας.

Παραμελημένα περιστατικά συνήθως θα χρειαστούν χειρουργική θεραπεία, ενώ, αν η διάγνωση τεθεί έγκαιρα, η πάθηση μπορεί να αντιμετωπισθεί συντηρητικά με ειδικούς νάρθηκες.

Η πρώιμη διάγνωση γίνεται άμεσα μετά την γέννηση, στο μαιευτήριο από τους νεογνολόγους, μετά από κλινική εξέταση. Η εξέταση των ισχίων με τον υπέρηχο έχει υψηλή αξιοπιστία (στα κατάλληλα και έμπειρα χέρια), δεν επιβαρύνει με ακτινοβολία το νεογνό και μπορεί να γίνει από τις πρώτες ώρες μετά τον τοκετό έως τον 4ο – 6ο μήνα. Μετά τον 4ο -6ο μήνα, ανάλογα με τον σωματότυπο του βρέφους, η εφαρμογή του υπερήχου γίνεται πρακτικά δύσκολη. Σε περίπτωση που υπάρχει το παραμικρό διαγνωστικό δίλλημα γίνεται ακτινογραφία ισχίων.

Με τον υπέρηχο μπορούμε να εξετάσουμε την επικέντρωση της μηριαίας κεφαλής στην κοτύλη, την λοξότητα της κοτύλης και την σταθερότητα της άρθρωσης (με τον δυναμικό υπέρηχο).

Σε περίπτωση που θα διαπιστωθεί κάποια παθολογική κατάσταση και θα απαιτηθεί θεραπεία, μπορούμε με τακτικούς ελέγχους να ελέγχουμε αν επιτυγχάνεται ο στόχος της θεραπείας. Ο χρόνος της θεραπείας περιορίζεται έτσι στο ελάχιστο.

Πρόσφατα δημοσιευμένη και βραβευμένη μελέτη στη Γερμανία, παρουσιάζει τα αποτελέσματα του μαζικού ελέγχου των ισχίων των νεογνών με υπέρηχο από το 1996 έως το 2004.

Σύμφωνα με την μελέτη αυτή, το ποσοστό των βρεφών που χρειάστηκε να χειρουργηθούν στο ισχίο λόγω δυσπλασίας σ’ αυτό το διάστημα μειώθηκε στο ¼ .

Ο όρος «Υδροκέφαλος» υπονοεί την υπερβολική συσσώρευση εγκεφαλονωτιαίου υγρού (ΕΝΥ) μέσα στις φυσιολογικές κοιλότητες («κοιλίες») του εγκεφάλου. Η αιτία είναι ότι δεν υπάρχει ισορροπία μεταξύ παραγωγής και απορρόφησης του ΕΝΥ.

Ο υδροκέφαλος μπορεί να οφείλεται σε απόφραξη της κυκλοφορίας του εγκεφαλονωτιαίου υγρού, σε ανεπαρκή επαναρρόφησή του ή σε υπερπαραγωγή του. Τα είδη του υδροκεφάλου είναι τα ακόλουθα τρία :

1. Πρωτοπαθής ή Ιδιοπαθής (άγνωστη αιτία) υδροκέφαλος

2. Δευτεροπαθής υδροκέφαλος από

• αιμορραγία (υπαραχνοειδής ή ενδοεγκεφαλική)

• κάκωση

• όγκος ή κύστη

• ενδοκράνια επέμβαση

• μηνιγγίτιδα

• στένωση αποχετευτικών αγωγών (υδραγωγού Sylvius)

• υπερπαραγωγή ΕΝΥ (θήλωμα χοριοειδούς πλέγματος)

3. Συγγενής υδροκέφαλος (ανωμαλία διάπλασης στην εμβρυική ή νεογνο-βρεφική περίοδο)

Επίσης, αναλόγως με την εξέλιξη του ο υδροκέφαλος υποδιαιρείται σε οξύ ή χρόνιο.

Η συχνότητα του βρεφικού υδροκέφαλου υπολογίζεται στο 2% με ελαφρά υπεροχή στα αγόρια (1,7 : 1,0). Εκ γενετής υδροκέφαλος μπορεί να παρουσιαστεί μετά από ενδομήτριες λοιμώξεις, π.χ. τοξόπλασμα, ερυθρά, μεγαλοκυτταρικός ιός , σύφιλις κ.α. καθώς μία τέτοια λοίμωξη μπορεί να προκαλέσει φλεγμονή στο επένδυμα με αποτέλεσμα απόφραξη του υδραγωγού και των βασικών δεξαμενών. Η πλέον συνήθης όμως αιτία είναι οι συγγενείς διαμαρτίες διάπλασης του κεντρικού νευρικού συστήματος (ΚΝΣ) στα σύνδρομα Arnold-Chiari ( εμφανίζεται στο 70-80% των παιδιών με μηνιγγοκήλη), Dandy-Walker, μεμονωμένη απόφραξη του υδραγωγού, αραχνοειδείς κύστεις και λιγότερο συχνά συγγενείς όγκοι και ανωμαλίες χρωματοσωμάτων.

Ο επίκτητος υδροκέφαλος εμφανίζεται μετά από πυώδη μηνιγγίτιδα και αιμορραγίες από αγγειακές εκ γενετής δυσπλασίες ή από εξεργασίες του εγκεφάλου που προκαλούν απόφραξη.

Η συμπτωματολογία στον υδροκέφαλο είναι περισσότερο εμφανής στα πολύ μικρά παιδιά. Η περίμετρος της κεφαλής αυξάνεται ραγδαία με αλλαγή στην μορφή της κεφαλής με μετωπιαία προεξοχή, προέχουσα πρόσθια πηγή και με έντονη διαστολή των φλεβών του τριχωτού. Στα μεγαλύτερα παιδιά παρουσιάζονται εστιακά συμπτώματα όπως πονοκέφαλος και εμέτοι, βυθιότητα, υπνηλία, αλλαγή προσωπικότητας, οφθαλμοκινητική πάρεση, σπαστικότητα κ.α.

Η έγκαιρη διάγνωση της πάθησης αυτής προλαμβάνει σοβαρά νευρολογικά προβλήματα που μπορεί να είναι απειλητικά και για τη ζωή του παιδιού. Μερικές φορές η διάγνωση γίνεται και πριν τη γέννηση του παιδιού, με τον ενδομήτριο υπέρηχο. Το συχνότερο εύρημα, ιδίως σε νεογέννητα και σε μωρά ηλικίας μηνών, είναι η δυσανάλογα μεγάλη αύξηση της περιμέτρου της κεφαλής του παιδιού. Σε νεογέννητα μωρά και βρέφη (όσο είναι ανοιχτές ακόμα οι πηγές του κρανίου) μπορεί να γίνουν υπέρηχοι εγκεφάλου με μεγάλη διαγνωστική ακρίβεια.

Η αύξηση της ενδοκράνιας πίεσης μπορεί να διαπιστωθεί και από τον οφθαλμίατρο με μια εξέταση που λέγεται βυθοσκόπηση και μπορεί να αποκαλύψει «οίδημα οπτικών θηλών», δηλαδή αυξημένη πίεση στο σημείο όπου το οπτικό νεύρο περνά από τον εγκέφαλο στον βυθό του οφθαλμού. Η διάγνωση τεκμηριώνεται με αξονική/μαγνητική τομογραφία εγκεφάλου.

Σε ορισμένες περιπτώσεις με την πάροδο του χρόνου γίνεται εξίσωση της πίεσης σε μια σταθερή κατάσταση που λέγεται ισορροπημένος υδροκέφαλος (arrested hydrocephalus). Συχνά απαιτείται εκτροπή της κυκλοφορίας του εγκεφαλονωτιαίου υγρού με τοποθέτηση βαλβίδας χειρουργικά.

Η μεσεντέριος λεμφαδενίτιδα αποτελεί φλεγμονή των μεσεντέριων λεμφαδένων και οφείλεται κυρίως σε ιογενή αίτια (Echovirus 1, 14 / Coxsackie B1, B5) και λιγότερο σε βακτηριακή λοίμωξη (M. tuberculosis, Streptococci) .

Συνήθως προηγείται κυνάγχη ή γενικότερα κάποια λοίμωξη ανώτερου αναπνευστικού. Είναι αυτοϊώμενη κατάσταση. Μπορεί να μιμηθεί εικόνα οξείας σκωληκοειδίτιδας. Τα συνήθη συμπτώματα είναι πυρετός, κοιλιακά άλγη, ναυτία-έμετοι, ανορεξία, κόπωση, τραχηλική λεμφαδενίτιδα, τάση κατά την ψηλάφηση στο δεξιό κάτω τεταρτημόριο της κοιλίας, σύσπαση κατά περιόδους του κοιλιακού τοιχώματος. Το υπερηχογράφημα κοιλίας βοηθά πολύ στη διάγνωση.

Ο πόνος στην κοιλιά είναι μία από τις πιο συνηθισμένες αιτίες που οδηγούν τον ενήλικα ή το παιδί στον ιατρό. Είναι ένα συνηθισμένο σύμπτωμα που μπορεί να οφείλεται σε παθολογικά ή χειρουργικά αίτια.

Ο πόνος μπορεί να έχει διάφορα χαρακτηριστικά. Μπορεί να είναι οξύς, δηλαδή να ξεκινήσει ξαφνικά, ή χρόνιος, να είναι παρών δηλαδή για πολλές εβδομάδες ή και μήνες. Άλλο χαρακτηριστικό του πόνου είναι η ένταση, αν είναι δηλαδή δυνατός ή μέτριος. Ένα ακόμα χαρακτηριστικό είναι η εντόπισή του. Συνήθως είναι και το πιο δύσκολο χαρακτηριστικό να εξακριβωθεί.

Η κλινική εξέταση είναι σημαντική για τη διάγνωση της νόσου. Εξετάσεις όπως οι υπέρηχοι κοιλίας και η γενικές εξετάσεις αίματος αποτελούν τις εξετάσεις πρώτης γραμμής για την διαφορική διάγνωση του κοιλιακού πόνου. Με το υπερηχογράφημα άνω κάτω κοιλίας ο ασθενής εξετάζεται γρήγορα, άμεσα, χωρίς να επιβαρύνεται με ακτινοβολία. Η εξέταση είναι τελείως ανώδυνη και ακίνδυνη. Μπορεί να εφαρμοσθεί σε οποιασδήποτε ηλικία και να επαναληφθεί οσεσδήποτε φορές χρειάζεται, ώστε να αναδειχθεί η αιτία του κοιλιακού άλγους ή να προληφθούν τυχόν επιπλοκές.

Ο εγκολεασμός αποτελεί μια μορφή εντερικής απόφραξης που χαρακτηρίζεται από την είσοδο τμήματος εντέρου στον αυλό του αμέσως περιφερικότερα ευρισκομένου εντέρου με αποτέλεσμα τον σχηματισμό διπλού σωλήνα. Ο αυλός του εντέρου αποφράσσεται από το εγκολεαζόμενο τμήμα, οπότε διατείνεται το κεντρικότερο της απόφραξης τμήμα του. Η συμπίεση των αγγείων του εντέρου οδηγεί σε απόφραξη των λεμφαγγείων και των φλεβών και τον σχηματισμό οιδήματος, στα τελικά δε στάδια σε ισχαιμία και πιθανή νέκρωση του εγκολεασμένου τμήματος. Το έντερο έτσι αποφράσσεται από το εγκολεαζόμενο τμήμα , που συμπαρασύρει μαζί του το μεσεντέριο και τα τροφικά του αγγεία . Η επερχόμενη συμπίεση των αγγείων του εγκολεασμένου τμήματος , οδηγεί στην απόφραξη των φλεβών ( φλεβική στάση ) και των λεμφαγγείων ( λεμφική στάση ) του , με αποτέλεσμα προοδευτικά επιδεινούμενο οίδημα του εγκολεασμένου τμήματος , που ως επί φαύλου κύκλου , προκαλεί την περαιτέρω απόφραξη και των αρτηριδίων του και έτσι την ισχαιμία του εγκολεασμένου τμήματος , ως και την πιθανή νέκρωσή του επί μη έγκαιρης αντιμετώπισης , πράγμα που μπορεί με τη σειρά του να οδηγήσει σε διάτρηση του νεκροθέντος εντερικού τμήματος και σε περιτονίτιδα .

Στα βρέφη σπάνια ανακαλύπτεται εμφανής αιτία του εγκολεασμού και για το λόγο αυτό σε ποσοστό 90% χαρακτηρίζεται σαν ιδιοπαθής. Στα μεγαλύτερα παιδιά ανευρίσκεται παθολογικό υπόστρωμα σε ποσοστό 10% και μπορεί να περιλαμβάνει: Μεκέλειο απόφυση, πολύποδες ή όγκους εντέρου, κυστικό διπλασιασμό λεπτού εντέρου, υπερτροφικές πλάκες Peyer, αυξημένη ποσότητα λιπώδους ιστού στην πρόσφυση του μεσεντερίου, υπερπλασία λεμφαδένων στον τελικό ειλεό.

Ο εγκολεασμός ανάλογα με τη θέση που εντοπίζεται διακρίνεται σε ειλεοκολικό ( 80% των περιπτώσεων ), ειλεοειλεϊκό-νηστιδοειλεϊκό, κολοκολικό και ειλεοειλεοκολικό.

Ο εγκολεασμός μπορεί να συμβεί σε οποιαδήποτε ηλικία. Εμφανίζεται όμως συχνότερα σε βρέφη ηλικίας 4 – 10 μηνών. Στην πλειονότητα των περιπτώσεων (80%) παρατηρείται σε παιδιά ηλικίας μικρότερης των 2 χρόνων. Τα αγόρια προσβάλλονται 5 φορές συχνότερα από τα κορίτσια, ενώ η θνητότητα είναι περίπου διπλάσια στα κορίτσια.

Έχει επίσης περιγραφεί και μια εποχική επίπτωση με αιχμές κατά την άνοιξη , το καλοκαίρι και τα μέσα του χειμώνα , πιθανότατα λόγω έξαρσης της γαστρεντερίτιδας και των λοιμώξεων του ανώτερου αναπνευστικού κατά τις εποχές αυτές.

Πολύ χρήσιμοι διαγνωστικά στις ημέρες μας είναι οι υπέρηχοι κοιλίας. Το απλό υπερηχογράφημα κοιλίας μπορεί να αναδείξει την παθογνωμονική εικόνα δίκην στόχου στην εγκάρσια τομή λήψης ή εκείνη του ψευδόνεφρου κατά την επιμήκη τομή λήψης .

Εάν το παιδί έχει ηλικία κάτω από τα δύο έτη, είναι σε καλή γενική κατάσταση και δεν υπάρχει κάποιος σημαντικός επιβαρυντικός παράγοντας , τότε μπορεί να γίνει προσπάθεια ανάταξης του εγκολεασμού , με υποκλυσμό με ταυτόχρονη παρακολούθηση του εντέρου με υπερήχους ή με εμφύσηση αέρα από το ορθό. Εάν η μη χειρουργική ανάταξη είναι επιτυχής τότε το παιδί παρακολουθείται στο νοσοκομείο για 48 με 72 ώρες. Αν η ανάταξη είναι ανεπιτυχής ακολουθεί χειρουργική ανάταξη του εντέρου.

Η πυλωρική στένωση είναι η απόφραξη του τελικού τμήματος του στομάχου που προκαλείται από υπερτροφία των μυικών ινών στο σημείο αυτό. Εμφανίζεται κυρίως στα αγόρια, είναι δε συχνότερη στο πρώτο παιδί. Εμφανίζεται συνήθως μεταξύ 3ης – 7ης εβδομάδας μετά τη γέννηση, θεωρητικά από 0-3 μήνες. Είναι εξαιρετικά σπάνια μετά το πρώτο τρίμηνο. Η αιτιολογία είναι άγνωστη.

Τα πιο συνήθη συμπτώματα της πυλωρικής στένωσης είναι οι ρουκετοειδείς έμετοι (μεγάλης έντασης που εκτοξεύονται σε απόσταση) που σταδιακά εμφανίζονται μετά από κάθε γεύμα (στα πρώτα 30 λεπτά μετά το γεύμα συνήθως) και που μπορεί να είναι τροφώδεις (περιέχουν γάλα δηλαδή και ίσως ίχνη αίματος). Ποτέ όμως δεν είναι χολώδεις(πράσινοι, κίτρινοι). Το παιδί παρά τους εμέτους τρώει με όρεξη και έχει συνεχές αίσθημα πείνας και έχει λιγότερα ούρα και λιγότερες κενώσεις (μειώνεται η συχνότητα αλλαγής της πάνας). Αλλάζει η σύσταση των κενώσεων (σκούρες πράσινες). Ελαττώνεται το σωματικό βάρος του βρέφους. Μπορεί να υπάρξει και υπνηλία, νωθρότητα ή έντονη ανησυχία και κλάμα.

Με την κλινική εικόνα τίθεται η υποψία της πυλωρικής στένωσης. Όμως η σίγουρη διάγνωση γίνεται με το υπερηχογράφημα του πυλωρού, όπου αναδεικνύεται η πάχυνση του πυλωρικού μυός. Σπάνια ίσως χρειαστεί ακτινολογική εξέταση.

Η θεραπεία είναι άμεσα χειρουργική , εκτός αν το βρέφος είναι αφυδατωμένο και μεταβολικά ασταθές , οπότε προηγείται η εισαγωγή στο νοσοκομείο και η ενδοφλέβια χορήγηση υγρών.

Βεβαίως μπορεί να παρατηρηθεί βουβωνοκήλη στα παιδιά, ακόμα και σε νεογνά και σε βρέφη.

Παρατηρείται ως διόγκωση στη βουβωνική περιοχή ( περιοχή όπου η κοιλιά ενώνεται με τη βάση του μηρού). Οφείλεται στη δίοδο μέρους του εντέρου από τη κοιλιά, μέσα από ένα άνοιγμα στη βουβωνική περιοχή, προς τα έξω. Στα αγόρια μπορεί να επεκταθεί μέχρι το ημιόσχεο (σάκος που είναι μέσα ο όρχις).

Μπορεί να εμφανισθεί σε οποιαδήποτε ηλικία αλλά συνήθως εμφανίζεται στον πρώτο χρόνο της ζωής. Είναι πολύ συχνότερη στα αγόρια καθώς και στα πρόωρα νεογέννητα. Η βουβωνοκήλη των παιδιών είναι κατά κανόνα συγγενούς αιτιολογίας και οφείλεται σε ένα μικρό άνοιγμα του περιτοναίου (ελυτροπεριτοναϊκός πόρος) στο κατώτερο κοιλιακό τοίχωμα, που επιτρέπει σε κάποια ενδοκοιλιακά όργανα να προβάλλουν μέσα από αυτό και να δημιουργούν εξογκώματα στη βουβωνική χώρα.

Η διόγκωση γίνεται πιο έντονη σε περίπτωση αύξησης της ενδοκοιλιακής πίεσης, για αυτό και γίνεται αντιληπτή όταν το παιδί κλαίει ή έχει βήχα.

Στα παιδιά με βουβωνοκήλη υπάρχει κίνδυνος περίσφιξης. Περίσφιξη σημαίνει, ότι το έντερο παγιδεύεται μέσα στο άνοιγμα, στραγγαλίζεται με αποτέλεσμα να μη γίνεται καλή αιμάτωση και νεκρώνεται.

Τα συμπτώματα που παρουσιάζει το παιδί με περισφιγμένη βουβωνοκήλη είναι : Ανησυχία, έντονος πόνος, εμετοί, ενώ η διόγκωση γίνεται πολύ σκληρή. Σε αυτή την περίπτωση απαιτείται επείγουσα χειρουργική επέμβαση.

Εάν η κήλη δεν έχει περίσφιξη, δεν προκαλεί κανένα σύμπτωμα, εκτός από κάποιο βάρος που μπορεί να αισθάνονται τα μεγαλύτερα παιδιά.

Η διάγνωση μπορεί πολύ εύκολα και ανώδυνα να γίνει με του υπερήχους στην ανατομική θέση των βουβωνικών πόρων.

Η θεραπεία είναι πάντοτε χειρουργική λόγω του μεγάλου κινδύνου περίσφιξης . Η εγχείρηση γίνεται αμέσως μετά τη διάγνωση, ανεξάρτητα από την ηλικία του βρέφους.

Σχετικά με τη νόσο

Η φλεβική θρόμβωση, δηλαδή ο σχηματισμός θρόμβων και πηγμάτων αίματος μέσα σε φλεβικά αγγεία, συχνά διαφεύγει της διάγνωσης και αποτελεί σημαντική αιτία νοσηρότητας και θνησιμότητας. Φλεβική θρόμβωση παρουσιάζεται σε πιο βαθιές (εν τω βάθει) φλέβες των κάτω άκρων. Η εν τω βάθει φλεβική θρόμβωση μπορεί να μην προκαλέσει καθόλου συμπτώματα και να μην γίνει αντιληπτή από τον ασθενή, αλλά μπορεί να οδηγήσει σε μόνιμη βλάβη στο πόδι, γνωστή και ως μεταθρομβωτικό σύνδρομο, σε χρόνια φλεβική ανεπάρκεια ή σε δυνητικά θανατηφόρο πνευμονική εμβολή.

Σε υποψία φλεβικής θρόμβωσης απαιτείται να γίνει άμεσα triplex φλεβών, ώστε να γίνει γρήγορα η διάγνωση και να αρχίσει το γρηγορότερο δυνατό η θεραπεία.

Ποια είναι τα συμπτώματα;

Ενόχληση ή πόνος όταν ο ασθενής είναι σε όρθια στάση ή βαδίζει, που υποχωρεί με ανάπαυση και ανύψωση του κάτω άκρου, ευαισθησία, οίδημα (πρήξιμο) και θερμότητα.

Πού οφείλεται;

Τα τρία βασικά αίτια της θρόμβωσης είναι οι διαταραχές της πηκτικότητας του αίματος, ο τραυματισμός των αγγείων και η αλλαγή στην αιματική ροή. Σε περίπτωση παρακώλυσης της αιματικής ροής, λόγω ασθένειας, τραυματισμού και αδράνειας των βαλβίδων, το αίμα λιμνάζει και ευνοείται η δημιουργία θρόμβων.

Παράγοντες κινδύνου

• Γενετική προδιάθεση -μεταλλάξεις γονιδίων που ελέγχουν τον μηχανισμό της πήξης του αίματος
• Ιστορικό προηγηθείσας φλεβικής θρόμβωσης ή οικογενειακό ιστορικό του ασθενούς με αναφερόμενα τέτοια περιστατικά
• Πρόσφατη χειρουργική επέμβαση
• Ηλικία άνω των 40 ετών
• Ορμονοθεραπεία ή λήψη αντισυλληπτικών
• Κύηση ή πρόσφατος τοκετός
• Προηγηθείς καρκίνος ή ήδη υπάρχων καρκίνος
• Τραυματισμός άκρου ή ορθοπεδικές επεμβάσεις
• Πολύωρη ακινησία ή καθιστική ζωή
• Παχυσαρκία.

Πώς αντιμετωπίζεται η φλεβική θρόμβωση ;

Η δημιουργία θρόμβων στις πιο βαθιές φλέβες (εν τω βάθει) των κάτω άκρων (μετά από σοβαρές εγχειρήσεις, τραυματισμούς ή κατάγματα, που κρατούν τον ασθενή σε ακινησία για μεγάλο χρονικό διάστημα) είναι σοβαρή και απαιτεί εισαγωγή στο νοσοκομείο για στενή παρακολούθηση, triplex φλεβών και άλλες αιματολογικές εξετάσεις και θεραπεία. Ο κυριότερος κίνδυνος της μη έγκαιρης διάγνωσης ή της πλημμελούς αντιμετώπισης είναι η «μετανάστευση» του θρόμβου προς τους πνεύμονες (πνευμονική εμβολή), η οποία μπορεί να είναι ακόμη και θανατηφόρος. Συνήθως, η νοσηλεία διαρκεί 5-10 ημέρες, αλλά στη συνέχεια απαιτείται παρακολούθηση και θεραπεία για 4 έως 6 μήνες. Η θνητότητα της πνευμονικής εμβολής αν δεν αντιμετωπιστεί φθάνει μέχρι και 30%.

Η κυριότερη μορφή αντιμετώπισης της εν τω βάθει φλεβικής θρόμβωσης και πρόληψης της Πνευμονικής εμβολής είναι με φαρμακευτική αντιπηκτική αγωγή.

Πώς μπορεί να προληφθεί;

Η πρόληψη των θρομβώσεων στις ομάδες υψηλού κινδύνου είναι ιδιαίτερα σημαντική. Γενικά, συνιστάται η κατά το δυνατόν αποφυγή παρατεταμένων χρονικών διαστημάτων ακινησίας. Κατά τη διάρκεια ενός πολύωρου αεροπορικού ταξιδιού, συνιστάται καλή ενυδάτωση, αποφυγή κατανάλωσης αλκοόλ και άσκηση των ποδιών, είτε με μυϊκή σύσπαση των μυών της γάμπας είτε με περπάτημα στο διάδρομο του αεροπλάνου, κάθε 30 λεπτά. Στους υπέρβαρους ασθενείς, συνίσταται η απώλεια βάρους, καθώς η παχυσαρκία αποτελεί σημαντικό παράγοντα κινδύνου για την εμφάνιση εν τω βάθει φλεβικής θρόμβωσης. Το σημαντικότερο είναι να ελέγχονται οι παράγοντες κινδύνου έτσι ώστε να αξιολογείται σωστά ο ασθενής και να χορηγείται η κατάλληλη αγωγή προφύλαξης.